Waddentocht 2018

Foto Joop Siepel
Foto Joop Siepel
Foto Jur Koning
Foto Jur Koning
Foto Klaas Groothuis
Foto Klaas Groothuis
Foto Klaas Bos
Foto Klaas Bos
Foto Geert Boiten
Foto Geert Boiten
Foto Menze Dijkens
Foto Menze Dijkens
Foto Pieter Jan Boven
Foto Pieter Jan Boven
Foto Joop Siepel
Foto Joop Siepel

Waddentocht 2018.

Neem de volgende ingrediënten voor een geslaagde foto dag:

-          Het enige echte, niet kunstmatig beïnvloedde, natuurgebied van Nederland. De Wadden!

-          Een gebied dat door het unieke licht en door het getij, per uur wisselt van uitzicht en samenstelling.

-          7 leden van de fotoclub samen met hun 5 introducees

-          Een in 1927 gebouwd motorschip, die in zijn lange leven dienst heeft gedaan als veerboot, garnalenschip, 2 master zeilboot en nu wordt gebruikt als boot voor dit soort uitstapjes. De Noordster!

-          De warmste dag in Nederland sinds tientallen jaren. Er was deze dag 36 graden voorspeld.

Al deze ingrediënten kwamen tegen 10 uur samen in de visserijhaven in Lauwersoog. De nodige alcoholische versnaperingen, frisdranken, soep uit blik en look a like Hema worsten, werden aan boord gebracht.

Louis, de schipper van ms de Noordster, heette alle 20 passagiers op deze dag, welkom met een uitbundig “Moi”

Met een kwartiertje vertraging vertrokken we, de haven uit en via de Zoutkamperlaag in de richting van de oostpunt van Ameland. Daar het hoog water was kon dat prima via de zuidkant van de Engelsmanplaat. De temperatuur was al flink gestegen richting de 30 graden, maar door een briesje uit het oosten voelde het heerlijk aan.

Na twee uurtjes varen lagen we in het Pinkegat, de oostelijke punt van Ameland, op 50 meter voor het strand, te wachten tot het tijdstip dat het water laag genoeg was om zo goed als droog naar het strand te lopen.

Op zee bepaalt het getij, de agenda en niet het horloge of het ongeduld van schipper of passagiers. Dat zouden we deze dag nog een aantal keren merken.

Tijdens de reis waren al de nodige pixels verbrand. Met name de scheepjes uit de bruine vloot bleken geliefde foto objecten. Af en toe stak een zeehond zijn kop boven het water uit en werden er zelfs twee bruinvissen gesignaleerd.

Op de oostpunt ging de helft van de groep met Jan, de gids, mee voor een rondleiding door de duinen en de kwelder. De rest koos zijn eigen weg via het strand van het Pinkegat, richting de Noordzee kust. Volop de tijd voor een eigen invulling waarbij ook ieder zijn eigen foto onderwerpen koos. Dat kon een grillige Japanse oester zijn, bijna lichtgevend zeewier of de grillige vormen, van door de stroming uitgesleten geultjes en poelen.

Ook een verfrissend bad in een iets te ruim zittende zwembroek, bleek mogelijk.

Na ongeveer 3 uur zwerven was iedereen weer terug bij de Noordster. Maar mocht je verwachten dat het geheel volle kracht richting het Wad zou varen……. Vergeet het maar. Het was het laatste half uur laag water en Louis of één van zijn vele 2e stuurmannen, had de Noordster iets te hoog op het strand gezet. Muurvast !

Ruim drie kwartier wachten tot er iets meer water stond, bleek de enige mogelijkheid om weg te komen. Uiteraard hebben we de schipper daarbij zo goed als ging, ondersteund, door ballast in de vorm van o.a. alcoholische versnaperingen op te drinken. Niet dat het enig resultaat gaf, maar ons gevoel een zinvolle bijdrage te hebben geleverd, was wel aanwezig.

Geholpen door de wind, die aantrok tot 5 Bft, waardoor er sneller wat meer water kwam, raakten we rond 18.30 uur los.

Tijd voor de bemanning om de warme worst en de soep op te warmen. Zeelucht maakt hongerig.

De geplande trip richting Engelsmanplaat werd geschrapt. Het bleek dat door de grilligheid van het Wad, in combinatie met veel water in het Smeriggat en kwetsbare gebieden,  er geen geschikte aanlegplaats  te vinden was.

Daarom werd uitgeweken naar het Rif. Het Rif is ook een zandplaat ten noorden van de Engelsmanplaat,  die evenals de Engelsmanplaat bij hoog water voor een groot gedeelte droog blijft. Het Rif werd tijdens en vlak na de oorlog gebruikt als dumpplek voor munitie. Er schijnt 500 ton aan granaten te zijn gestort. Eén gedeelte van het Rif draagt daarom nog de naam “Ijzeren berg”. Af en toe, zoals dit voorjaar, komt er weer munitie tevoorschijn.

In dit gedeelte van de Waddenzee liggen altijd veel zeehonden op de platen. Ook nu was dat het geval. Op eerbiedige afstand, maar voldoende voor een 70 – 200 objectief, werden ze gepasseerd.

Na een half uurtje varen liet Louis de Noordster het strand van het Rif oplopen. Op 100 meter rechts van ons een groep van zo’n 70 zeehonden. Heerlijk zonnend.

Zeehonden zoeken hun rustplek altijd in de nabijheid van diep water waar ze snel kunnen vluchten indien nodig.

Rond de boot verzamelden zich al snel de nodige zeehonden om hun nieuwsgierigheid te bevredigen.

Vanuit het oosten kwam een brandlucht en via de verrekijker zagen we de rookwolken boven Schiermonnikoog. Droogte in het duingebied eiste zijn tol.

Na een half uur voet te hebben gezet op het Rif, gingen we weer aan boord om richting Lauwersoog te varen. Het was al rond 20.30 uur , op het Wad, bij windkracht 5 en je kon nog altijd in je T shirt aan dek zitten.

De hele dag Caribische omstandigheden. Hoeveel geluk kun je hebben bij het plannen van zo’n uitstapje?

Er stonden nog 2 foto momenten te wachten. De zonsondergang op het wad en tussen 21.30 en 22.30 uur, de z.g. bloedmaan. Er was wat laag hangende bewolking. Om een zonsondergang te fotograferen kan wat bewolking soms leuke effecten geven maar bij een bloedmaan, waarbij de maansverduistering door een restje zonlicht een rode kleur geeft, heb je toch echt een heldere lucht nodig.

Naderhand waren op internet de mooiste foto’s te zien, waarvan een groot aantal waren ge-fotoshopt . Wij Grunninger fotografen doen het liever basic en hadden pech deze avond. Geen maan te zien.

Door een stuntelende zeiler kwamen we nog een keer vast te liggen. De dichtslibbende vaarroutes richting Lauwersoog, maken de vaargeulen smal. Als je dan als schipper een noodstop moet maken omdat een zeiler vlak voor je schip wil varen, kun je zoals Max Verstappen op het race circuit, in de grindbak belanden. En zoals in ons geval, in een ondiepte. Vast!

Met de schroef werd wat slip verplaatst en eindelijk na lang wrikken en spoelen werd weer vaardiepte gevonden. Lauwersoog naderde.

Ondertussen werd op het achterdek de ondergaande zon, met het liefst, een voorbij varend zeilschip, voor de perfecte compositie, gefotografeerd.

Tegen 22.00 uur liepen we de haven binnen. De ondergaande zon met de voor de kade liggende vissersschepen waren de laatste onderwerpen voor een geslaagde foto dag.

Thuis, met 28 graden op het terras rond middernacht, heb ik het allerlaatste restje maansverduistering kunnen fotograferen. 

Deze dag? Het kon minder.

Joop Siepel.

Deel deze pagina